[Column] Lost in transformation

Het eerste dat je doet is kopiëren, want je hebt ergens gelezen: ‘If you do what you did, you get what you got.’ De winkels zijn nauwelijks nog te onderscheiden van je vorige werkgever. Maar hé, de kassa rinkelt!

Toch knaagt het. Je bent niet trots. Consultants en vrienden die je hier deelgenoot van maakt, zeggen allemaal hetzelfde: dat is nou retail, jongen. En je baas is tevreden. Maar het blijft knagen. Het moet anders kunnen. Opeens heb je het, het logo moet anders. Tuurlijk, dat kost gegarandeerd een belachelijke hoeveelheid geld. En er is geen enkele garantie dat het ook maar één euro extra omzet oplevert (maar het knagen is gestopt).

Van je bazen heb je blijkbaar genoeg ruimte gekregen om je geniale inval door te drukken. Inclusief het bijbehorende budget. Het is immers een krankzinnig ingewikkelde en grote operatie; de kassabonnetjes, de televisiecommercials, de duizenden huismerkverpakkingen van producten, al die lichtbakken, de bewegwijzering is het winkelcentrum, de tasjes, allemachtig…

Van de honderden winkels zijn er nu een paar omgetoverd. In dit tempo ben je nog acht jaar bezig. Al die tijd ben je een drogisterij in verwarring, een bipolair merk met een logo waar niks mis mee was. En een nieuw logo dat iedereen zich nog kan herinneren van heel vroeger.

We weten inmiddels dat je als retailer keihard wordt afgerekend door het publiek. Nu kan jouw werkgever wel een stootje hebben. Toch verwacht ik dat jij binnenkort op je LinkedIn-pagina moet aangeven dat je op zoek bent naar een nieuwe uitdaging.